Mijn weg naar de Grand Prix #4

“Ik ben niet sportief. Ik heb er de bouw niet voor. Ik ben niet ‘gezegend’ met sportersgenen.”
Foto: Janina Pieterse Fotografie

Vroeger tijdens de gymles
Allemaal overtuigingen die ik van jongs af aan heb gehad. Ik werd als één van de laatsten gekozen bij het verdelen van de teams bij gymles. Die shuttlerun testen waren altijd reden om te spijbelen of om ergens last van te hebben. Ik dacht dat het mijn onhandigheid was dat er voor had gezorgd dat ik mijn been brak met trampoline springen. Oftewel: ik had alles behalve vertrouwen dat ik ooit sportief zou worden.

Jammer, dat vond ik het ook wel eigenlijk. Ik keek best op tegen leeftijdsgenoten die lekker sportten, daarvan genoten en helemaal in hun element waren. Waarom ik niet?

Excuses
Onbewust heb ik gemerkt dat ik die overtuigingen toch best lang met me meegedragen te heb. De laatste jaren in ieder geval weer. Tuurlijk, drie zwangerschappen waren wederom een excuus om niet sportief te hoeven zijn en al helemaal niet om daar beter in te worden.

Ondertussen had ik er best last van, want ik merkte dat het me ook in de weg zat wanneer ik dacht aan mijn grote droom om zelf Grand Prix te rijden.

“Hoe moet ik ooit zo soepel en flexibel in dat zadel zitten dat het net lijkt alsof ik niks doe? En, om op hoog niveau te presteren is het best handig en behulpzaam om zelf ook fit en vitaal te zijn in plaats van alleen je paard.”

Een nieuwe waarheid
Tijd om die overtuigingen te begraven, want ze hielpen me totaal niet vooruit. In plaats daarvan besloot ik een sportieve Gwenda te ontdekken. Eentje die ik nog nooit had ontmoet maar wel erg naar uitkeek.

Zo’n anderhalf jaar geleden ben ik gestart met CrossFit. De proefles kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Met de grootste moeite deed ik mijn allereerste burpee ooit; via m’n knieën naar de grond en weer omhoog. Ik kon echt absoluut niet goed meekomen, maar de enige manier om die sportieve Gwenda te ontdekken is door iedere keer weer te gaan. Stapje voor stapje.

Inmiddels kan ik zoveel beter meekomen, kan ik inmiddels 90 kg deadliften en zie ik zo’n groot verschil in hoe ik met sporten omga. De sportieve Gwenda begin ik iedere keer weer steeds meer te zien. And…. I like it! 🙂 Blij dat ik niet meer geloof dat ik niet sportief ben. Daar heb ik zelf voor gezorgd.

Stevige basis voor mijn droom
Mijn weg naar de Grand Prix is dus zeker in ontwikkeling. Niet op een directe manier, maar wel op een indirecte manier waar ik van overtuigd ben dat het een goede basis legt voor het bereiken van mijn allergrootste droom: de Grand Prix dressuur!

Van welke overtuiging over jezelf zou jij heel graag afscheid willen nemen? Let me know in de comments hieronder.